ျပတင္းေပါက္

တစ္ခါကေဆးရံုၾကီးတစ္ရံုရွိ လူနာခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထဲမွာလူနွစ္ေယာက္ရွိၾကတယ္။
နွစ္ေယာက္လံုးပင္ ေရာဂါသည္းေသာ လူနာမ်ားျဖစ္သည္။

အခန္းေလးကက်ဥ္းျပီးအျပင္ေလာကကိုၾကည့္စရာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုသာပါသည္။
လူနာနွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ကေန႕လယ္ပိုင္းတြင္သူ႕အဆုပ္ထဲကအရည္ေတြ ပိုက္နွင့္စုပ္ထုတ္ရတာ ကိုအေၾကာင္းျပဳ႕ၿပီး တစ္နာရီခန္႕ထိုင္ခြင့္ရသည္။

သူ႕ခုတင္ကျပတင္းေပါက္အနီးတြင္ရွိေနသည္။ တစ္ဖက္ခုတင္ရွိ လူနာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုးပက္လက္လွန္ကာစန္႕စန္႕ၾကီးလွဲေနရသည္။

ေန႕လယ္ခင္းတိုင္း ျပတင္းေပါက္အနီးရွိ လူနာက ခုတင္မွာေခါင္းအံုးေတြဘာေတြ ဆင့္ကာေက်ာမွီထိုင္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ အျပင္ဘက္ဆီက သူလွမ္းျမင္ရသည့္ အရာေတြကိုအနီးရွိလူအားေျပာျပေလ့ရွိသည္။


ျပတင္းေပါက္ကလွမ္းၾကည့္လ်ွင္အျပင္မွာ ပန္းျခံၾကီးတစ္ခုျမင္ရသည္ဟု ဆိုသည္။
အဲသည္အထဲမွာ ဘဲေတြငန္းေတြေရကူးေနသည္။ ကေလးမ်ားကသူတို႕ကိုေပါင္မုန္႕ေတြပစ္ေကၽြးၾကသည္။ ကေလးအခ်ိဳ႕က ေလွကေလးေတြေမ်ွာေနၾကသည္။

ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားေအာက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီးလမ္းေလ်ွာက္ေနၾကသည္။ ပန္းေတြကေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္ေနသည္။

ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကအျပန္႕က်ယ္လွသည္။ အဲသည္မွာေဘာလံုးေပ်ာ့(soft ball) ကစားေနၾက
သူေတြလည္းျမင္ရသည္။
ဟိုးအေ၀းဆီကသစ္ပင္ေတြထိပ္ဖ်ားမွထိုးထြက္ေနသည့္တိုက္တာအိမ္ရာမ်ား။
ထိုေနာက္ျပာလဲ့ေသာမိုးေကာင္းကင္။

ပက္လက္လွန္ေနရေသာသူသည္ တစ္ဖက္လူခေရေစ့တြင္းက်ေျပာျပသမ်ွကို နားစြင့္ကာကိုယ္ တိုင္ၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ အရသာေတြ႕လ်ွက္ရွိသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရထဲလိမ့္က်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာ၊ေနြရာသီ၀တ္စံုသစ္ေတြနွင့္မိန္းကေလးေတြအရမ္းလွပေနၾကတာစသျဖင့္ အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုအလံုးစံုကို သူ႕အာရံုထဲ အေသးစိတ္ျမင္ခြင့္ရေနသည္။

သည္လိုေနရင္းသာယာေသာေန႕လယ္ခင္းတစ္ခုမွာသူ႕ေခါင္းထဲအေတြးတစ္ခု၀င္လာသည္။
တစ္ဖက္လူကေတာ ့ျပတင္းေပါက္နားမွာေနျပီးအျပင္ ေလာကရွုခင္းအစံုကို စိတ္တိုင္းက်ၾကည့္ခြင့္ရေနသည္။ မိမိကိုေတာ့ဘာေၾကာင့္ အဲသည္နားထားမေပးသလဲဟူေသာ အေတြးျဖစ္သည္။

သည္လို ေသးေသးသိမ္သိမ္ေတြးမိျခင္းအတြက္လည္း သူရွက္ေတာ့ရွက္မိသည္။ သို႕ေသာ္သည္အေတြး ကို ေဖ်ာက္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေနရာခ်င္းလဲခ်င္စိတ္က ျပင္းျပသထက္ျပင္းျပလာသည္။ ဘယ္နည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္လဲရမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးအထိ သူေတြးမိလာသည္။

တစ္ညမွာေတာ့ သူမ်က္နွာၾကက္ကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္ တစ္ဖက္လူရုတ္တရက္နိုးလာကာ ေခ်ာင္းဆိုးသည္။ သူနာျပဳဆရာမကိုအေရးေပၚေခၚသည့္ အခ်က္ေပးခလုတ္ကိုနွပ္ရန္ လက္ကစမ္းတ၀ါး၀ါးလိုက္ရွာသည္ သို႕ေသာ္သူ မလႈပ္ရွား။

တစ္ဖက္လူ အသက္ရွဴသံရပ္သြားသည္အထိ ျငိမ္ျပီးေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ေန႕မနက္မွာ သူနာျပဳဆရာမကတစ္ဖက္လူ ေသဆံုးေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိကာ အေလာင္းကိုတစ္ဆိတ္စြာပင္
သယ္ယူသြားသည္။

ထို႕ေနာက္က်န္ရစ္သူကသူ႕အားျပတင္းေပါက္အနီးရွိ ခုတင္သို႕ေျပာင္းေပးနိုင္မလားေမးသည္။ သို႕နွင့္
ေျပာင္းေပးၾကသည္ သက္ေသာင့္သက္သာ အရွိဆံုးျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ေပးသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္ဆင္ထား သိုေပးသည္။

သူနာျပဳေတြထြက္သြားသည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ တံေတာင္တစ္ဖက္ေပၚတြင္ အားျပဳကာ သူၾကိဳးစားထသည္။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို က်ိတ္မွိတ္ခံကာ သူ႔ကိုယ္သူခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာထူမျပီး ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႕လွမ္းၾကည့္သည္။

အျပင္မွ နံရံတံတိုင္းတစ္ခုသာသူ ျမင္ရေလသည္။

( မူရင္း။ ။ အမည္မသိစာေရးသူ၏ "The Window" )
ဆရာေဖျမင့္၏ နွလံုးသားအာဟာရ မွ မဖတ္ရေသးေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ တင္လိုက္တာပါ။